In maart 2014 maakten we kennis met ze. De eerste asielzoekers van AZC Zeist deden hun boodschappen bij de Plusmarkt. Soms met hele groepen tegelijk. Dat valt op. Een week later mochten we er een paar verwelkomen in de Vredekerk. En weer later werd die groep groter en werd het ons in de weken erna duidelijk dat de kerkgangers vanuit het AZC trouw iedere zondag de dienst kwamen bijwonen. Zo ontstond de AZC-cie, een commissie die zich bezig zou houden met het begeleiden van asielzoekers die daar behoefte aan hadden. Namens de Kerkenraad namen Renske Zandstra en Hans Zijlstra deel aan de commissie. Christina van de Heuvel verzorgde de verslaggeving en Floor Verweij werd voorzitter.  Om de persoonlijke behoeften van de asielzoekers in beeld te kunnen brengen, werden vooral de momenten na de kerkdienst, tijdens de koffie, aangegrepen om contact te leggen met deze nieuwe groep kerkgangers. Zo leerden we wat de eerste hulpvragen waren van deze mensen uit voornamelijk Iran, Afghanistan en uit verschillende Afrikaanse landen. Mobiliteit was belangrijk. Bijvoorbeeld om boodschappen buiten Soesterberg te kunnen doen of om een kerkdienst in Amersfoort of Utrecht in de eigen taal, het Farsi, bij te kunnen wonen en Bijbelstudie te kunnen volgen. En dus regelden we fietsen. Deze eerste stap zorgde voor vertrouwen. We leerden de asielzoekers steeds beter kennen. Omdat ze bijna geen Nederlands spraken en sommigen ook matig Engels, hadden we soms handen en voeten nodig om elkaar te begrijpen. Maar op één vlak gold dit niet. De taal van de kerk spraken we allemaal. Daarom bleven ze naar de kerkdiensten komen, ook al waren deze in het Nederlands. "Het gaat hier over God en daar willen wij bij zijn", was vaak de motivering. Ze voelden zich geaccepteerd en thuis in onze kerk. Zeven volwassenen hebben hun geloofsbelijdenis afgelegd en zich laten dopen. Ook zijn er twee kinderen gedoopt. Een verrijking voor onze gemeente. Na verloop van tijd nam het vertrouwen in ons steeds meer toe. Ze vertelden onder welke erbarmelijke omstandigheden zij waren gevlucht en in welke onzekere situatie zij nu zaten. Steeds duidelijker werd welke uiteenlopende hulp er moest worden geboden. Er was geld en ondersteuning nodig voor de eerste levensbehoeften: begeleiding bij het verkrijgen van een verblijfsvergunning, kopen van kleding en een inboedel,volgen van een studie, verhuizen naar een ander AZC of nieuwe woning, begeleiding bij medische zorg en het vinden van werk. Op alle mogelijke vlakken hebben we zoveel mogelijk geprobeerd te helpen. En naast al deze materiële zaken, verloren we de behoefte aan mentale steun, gebeden en troost niet uit het oog. Onderliggende trauma's verdwijnen niet bij het verkrijgen van een woning of een verblijfsvergunning. Naast een luisterend oor, praktische hulp en het regelen van de juiste medische en psychische begeleiding, hebben we verschillende activiteiten georganiseerd om al het leed even te doen vergeten: gezamenlijk etentjes in de kerk, varen in Amersfoort, dagje naar de Noord-Hollandse bloembollen en Kerst en Oud & Nieuw bij gemeenteleden thuis. De Vredekerk werd zo een steunpilaar in moeilijke tijden. Financiële steun hebben we kunnen bieden dankzij onder andere het CvK, diaconieën in Zeist, Soest en Soesterberg, een subsidieregeling van de PKN en via sponsoring. In september 2018 is het AZC  Zeist gesloten. Daarmee is ook de AZC-cie formeel opgeheven, maar ons werk zit er nog niet op. Er lopen nog zenuwslopende asielprocedures en sommigen hebben zich moeten wenden tot de illegaliteit, waarvan er drie onze kerk nog steeds trouw bezoeken. Zolang de vluchtelingenstroom niet stopt, blijven wij als Christen onze hand uitsteken. Als Jezus zegt dat het onze taak is er voor deze mensen te zijn, wie zijn wij om dat te negeren? Floor Verweij, 14 april 2019.